Alkohol, internowanie i dialog SB z opozycją

W poprzednim poście opowiadałem, jak z naszej perspektywy wyglądało wprowadzanie stanu wojennego. A jak wyglądały internowania? Bardzo różnie. Szczególnie zapadło mi w myśl to pierwsze i to, jak się zaraz sami przekonacie, nie tylko dlatego, że było pierwsze.

Dyskretna Reklama

Koniec Dyskretnej Reklamy

Jak pamiętacie, w momencie ogłaszania Stanu Wojennego milicja zgarnęła mnie i moich kolegów z domu, gdzie w siedzieliśmy w stanie podwyższonej gotowości i popijaliśmy ostrożnie wódeczkę. No, ale jak wojna, to wojna, na wojnie nie zawsze trzeba być trzeźwym. A czasem jest to nawet niewskazane. I tak właśnie było w tym przypadku.

W towarzystwie milicjanta pojechałem do mieszkania kandydata do internowania. Zapukałem, otworzył mi, nieco zdziwiony. Okazało się, że zastałem go samotnie jedzącego lekko zakrapianą kolację. Ten zakrapiany element kolacji okazał się zbawienny dla dialogu władzy z opozycją.

Lekko wstawiony po mojej kolacyjce, dosiadłem się do lekko wstawionego opozycjonisty. Ten poczęstował mnie wódeczką, wypiliśmy, polał następną kolejkę. Ja powiedziałem mu, co się dzieje. Wyjaśniłem, że PRL sama wypowiedziała sobie wojnę, a on, jak sam wie i czego nie ukrywa, jest elementem dla kraju niebezpiecznym i trzeba go na jakiś czas zamknąć do więzienia. Za odpowiednim wynagrodzeniem, oczywiście. 

Opozycjonista, jak na taką wiadomość, okazał się wyjątkowo spokojny. Z resztą nie był to nasz pierwszy kontakt. Rozmawialiśmy z sobą przecież już wielokrotnie i na swój sposób się szanowaliśmy. Zapytał się mnie, co powinien zabrać. Poradziłem mu, żeby wziął jakąś bieliznę, szczoteczkę do zębów i gotówkę. Na wszelki wypadek. Bo nie wiadomo, co się będzie działo, a pieniądze lepiej jest pod ręką mieć, niż ich nie mieć. Ale najpierw, mówiłem, skończymy flaszkę, bo grzech pustą taką napoczętą na stole zostawiać. Moja propozycja padła na podatny grunt i została skwapliwie zrealizowana. 

Kiedy opozycjonista się pakował, towarzyszący mi milicjant nie mógł zrozumieć o co chodzi. Tu wojna - a tu wódka. Zaczął nawet opozycjonistę grubiańsko popędzać, za co mundurowego, nieco teatralnie, objechałem. Potem wziąłem go na bok i powiedziałem dlaczego. Wytłumaczyłem mu, że nie wiadomo, w którą stronę pójdzie kraj. I że mamy do czynienia z przeciwnikiem politycznym, z którym kiedyś będziemy musieli negocjować. I że musimy go szanować i do siebie nie zrażać. 

Nie wiem, ile z moich wynurzeń trafiło do materii znajdującej się pod milicyjną czapką, ale chyba wystarczająco dużo, bo później już żadnych grubiańskich pomruków u funkcjonariusza nie zauważyłem.

Opozycjonista pojechał gdzie trzeba, a ja kontynuowałem swoje trzydniowe tournée po mieście, nadal grzeczny i elegancki.

Dyskretna Reklama

Koniec Dyskretnej Reklamy