Jak wybitny agent SB zapobiegł incydentowi dyplomatycznemu i uratował mi skórę

[Krótszą wersję wpisu, o której dyskutuję w komentarzu, można znaleźć tutaj]

Czy wiecie, co było podstawowym zdaniem Służby Bezpieczeństwa?

1. Zapobieganie
2. Rozpoznawanie
3. Likwidowanie

Dokładnie w tej kolejności. Oto historia, jak jeden z moich agentów zapobiegł naprawdę poważnemu (i mówię to bez sarkazmu) incydentowi dyplomatycznemu.

Dyskretna Reklama

Koniec Dyskretnej Reklamy

Pewnego razu, już po stanie wojennym, do naszego miasta miał przyjechać ważny radziecki przywódca. Wizyta była odpowiednio nagłośniona, przywódca miał zwrócić się do zgromadzonych mieszkańców.  I oto na kilka dni przed całą sprawą dostałem telefon od mojego agenta, że musi się ze mną spotkać, bo jego grupa szykuje coś naprawdę dużego.

Na spotkaniu wytłumaczył mi, że jego koledzy planują sporządzić wielki transparent z jakimiś wywrotowymi hasłami i rozciągnąć go podczas wydarzenia. Poczułem ciarki na plecach. Wyobrażacie sobie konsekwencje? Zachodnie media tylko czekały na takie wydarzenie. Pokazywaliby odpowiednie zdjęcia przez tygodnie, albo i lata. A kto byłby za to odpowiedzialny? Ja. Bo nie zapobiegłem.

Co miałem robić? Aresztowanie towarzystwa oznaczałoby spalenie dobrego agenta, chyba że jego też bym zwinął. A poza tym aresztować za co? Za planowanie? Musiałbym ich zgarnąć, jak idą ze zwiniętym transparentem pod kurtką. Ale to znowu oznacza spalenie agenta. Poczułem się bezradny. Na szczęście, agent miał już przygotowany plan. Potrzebował tylko trochę więcej pieniędzy, ale dałem mu je z radością. Mimo napiętego budżetu. 

Agent krok po kroku rozpoczął realizowanie swojego planu. Dwa dni przed wydarzeniem zaproponował, by to u niego transparent malowano. Ale żeby się lepiej malowało, to wyciągnął litr wódki. Oczywiście kupionej za te pieniądze, które mu dałem. No, a jak się pierwszy litr skończył, to się okazało, że jest jeszcze drugi litr. Na trzeci litr opozycjoniści złożyć się musieli już sami. Jak się zapewne domyślacie, po trzecim litrze malowanie transparentów postanowiono odłożyć na dzień następny. 

Następnego dnia, dzień przed wydarzeniem, kondycja psychofizyczna kolegów była poważnie osłabiona. Nasz agent znalazł jednak na to lekarstwo. Polał wszystkim po setce wódki. Opozycja stwierdziła, że życie w nią wraca, ale po drugiej setce tego życia wróciłoby im jeszcze więcej. I faktycznie, druga setka ożywiła ich jeszcze bardziej. A jak druga, to i trzecia... I tak scenariusz się powtórzył. Malowanie transparentu odłożono na ranek przed wystąpieniem radzieckiego przywódcy. 

O poranku, w dniu wystąpienia, opozycjoniści po raz kolejny pojawili się u naszego agenta. W stanie - jak się domyślacie - podłym. Obiecali sobie solennie, że wódki już nie piją. Nasz agent to uszanował i... nalał piwa tylko sobie. Opozycja była tym bardzo oburzona, bo przecież piwo to nie wódka i o piwie w przysięgach mowy nie było. Przy piwie ustalono, że na zrobienie transparentu jest już za mało czasu, więc zamiast tego będą wznosić wywrotowe okrzyki. A żeby wznosić okrzyki odpowiednio doniosłe (w formie i w treści), to się trzeba więcej piwa napić.

Po kolejnych kilku kolejkach piwa opozycja stwierdziła, że w sumie wizyta radzieckiego przywódcy nie jest aż tak istotna, jak im się pierwotnie wydawało. Szczególnie gdy okazało się, że nasz agent oprócz piwa miał również flaszkę czegoś mocniejszego. Reszta wieczoru minęła w przyjaznej, choć w końcowej fazie nieco wywrotowej*, atmosferze. 

W ten sposób mój agent zapobiegł naprawdę poważnemu (ponownie - bez sarkazmu) incydentowi dyplomatycznemu. Ale nie tylko to! W swym patriotyzmie mój "TW" doprowadził do zasilenia kasy państwa! Jak? No przecież pieniądze które mu dałem, poszły na wódkę. A przynajmniej 50% ceny wódki wracało do Skarbu Państwa. A drugie 50%, zapytacie? No przecież opozycjoniści też  wódkę kupowali!

Mam nadzieję,  że teraz stanie się dla wszystkich bardziej zrozumiałe, dlaczego to nie podsłuchy, nie podglądy korespondencji czy jakaś tam obserwacja była dla mnie najważniejsza. Dlaczego zawsze starałem się, mówiąc językiem dzisiejszym, "inwestować w ludzi". Choć za moich czasów mówiło się raczej, że "O wszystkim decydują kadry". Tutaj tow. Stalin się nie pomylił. 

--------------

*bo się wywracali jak chodzili

Dyskretna Reklama

Koniec Dyskretnej Reklamy